ထို အမၺတၳလ ေစတီရဲ႕မနီးမေ၀း ေတာင္ထိပ္မွာေတာ့ ဥာဏ္ေတာ္ ျမင့္မားလွတဲ့ အမၺတၳလပံုတူေစတီႀကီး တစ္ဆူကိုလဲ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးျမင္ၾကရပါတယ္။ ထိုေစတီရဲ႕နာမည္ေတာ္က ‘သိလာ’ ေစတီေတာ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သက္ေတာ္ထင္ရွားဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ တတိယအႀကိမ္ၾကြေရာက္စဥ္က သမာပတ္၀င္စားခဲ့တဲ့ ၁၆-ဌာနမွာ ပါ၀င္တဲ့ေစတီတစ္ဆူျဖစ္ပါတယ္။ ထိုေစတီေတာ္တြင္းမွာ ျမတ္ စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဥဏၰလံုေမြးရွင္ေတာ္ကို ထည့္သြင္းဌာပနာထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုေစတီတည္ရွိရာကေတာ့ အမၺတၳလေစတီရဲ႕အေနာက္ဖက္ ေတာင္ေပၚမွာတည္ရွိပါတယ္။ သီရိလကၤာနိုင္ငံရွိ ေစတီေတာ္မ်ားရဲ႕ပုံသ႑ာန္က တစ္ပံုစံတည္း လိုလိုဖူးျမင္ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ စစ္ကုိင္းေကာင္းမႈေတာ္လို အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးပါပဲ၊ အဲဒီအထက္ကမွ စပါးေစ့ပံုသ႑ာန္ျဖင့္တည္ထားပါတယ္။ တာရွည္ခိုင္ခန္႔ေအာင္ ဒီလိုပံုစံတည္ထားတာလို႔လဲ သိခဲ့ရပါတယ္။
ဇယသီရိမဟာေဗာဓိပင္
အတူပါလာသူဦးဥတၱမဦးေဆာင္ၿပီး စာေရးသူတို႔အဖြဲ႕မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေျချပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကကာ ကားျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ၾကရာ အႏုရာဓၿမိဳ႕ကို ေန႔ခင္းဘက္မွာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိပါတယ္။ ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ကို ဖူးျမင္ၾကပါတယ္။ ထိုမဟာေဗာဓိပင္ကို သီဟိုဠ္သားတို႔က “ဇယမဟာေဗာဓိေစတီ” လို႔ ေခၚေ၀ၚၾကပါ တယ္။
မဟာေဗာဓိပင္ကို ၀င္ေရာက္ဖူးျမင္ၾကပါတယ္။ မဟေဗာဓိပင္မွာ အကိုင္းအခက္အလက္တုိ႔ျဖင့္ ေ၀စီေနပါတယ္။ ထိုအကုိင္းမ်ားအနက္ အရြယ္အားျဖင့္ မႀကီးလြန္းတဲ့ အကိုင္းတစ္ကိုင္းရွိပါတယ္။ ထိုအကိုင္းကို ေျမႀကီးမွေနၿပီး ေရႊခ်ထားတဲ့ေထာက္တံမ်ားျဖင့္ အကိုင္းကို ေထာက္ထားၿပီးက်န္တဲ့အကိုင္းမ်ားကိုေတာ့ ေထာက္ထားတာမေတြ႕ရပါ။ အဲလိုေရြးၿပီး ဘာေၾကာင့္ေထာက္ထားတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ရာ ထုိေထာက္ထားတဲ့အကိုင္းသာ လက္်ာေတာင္ကိုင္းအစစ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ မဟာေဗာဓိပင္အနီးမွာ ဘုရားဖူးလာမ်ားျဖင့္ စည္းကားလွပါ တယ္။ ေဒသခံမ်ားေျပာျပခ်က္အရ အၿမဲတမ္းလုိလိုကို စည္ကားေနပါတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ မဟာေဗာဓိပင္ရဲ႕ေအာက္ေျခတြင္ လူမ်ားအတြက္ ပန္းကပ္ဖို႔ရာ အဂၤေတခံုရွည္ႀကီးတစ္ခုကို စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ထိုအဂၤေတခံုႀကီးမွာ ပန္းမ်ဳိးစံု စုပံုတင္ထားတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ပန္းတင္လွဴတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္မွာလုိ ပန္းမ်ားကုိ ပန္းကန္ျပားျဖင့္ ထည့္ေလ့မရွိဘဲ ဒီအတုိင္းအဂၤေတေပၚ စံုပံုၿပီး တင္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာတုိ႔မ်က္စိနဲ႔ ရိုင္းသလိုထင္ရေပမဲ့ တကယ္တမ္း သီရိလကၤာသားမ်ားရဲ႕ ပန္းကပ္တဲျမင္ကြင္းေလးကို ျမင္ရတာဟာ အလြန္ပဲၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ပန္းမ်ားကုိ တင္လွဴမဲ့ အဂၤေတခံုမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ပန္းမ်ားကို လက္ျဖင့္ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ စီရစီထားၿပီးမွာ ပန္းလွဴေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ကလဲ ပံုၿပီးလွဴထားတာကို လဲေတြ႕ရတယ္။ ဒီလိုပန္းလွဴတာဟာ မဟာေဗာဓိပင္တစ္ေနရာတည္းမဟုတ္ပါ၊ သီရိလကၤာတစ္နုိင္ငံလံုးရွိ ဘုရားမ်ားတြင္လည္း အဲလုိပဲ တင္လွဴေလ့ရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ၾကာပန္းတစ္ပြင့္ထဲကိုပဲ ဒီအတုိင္းေလးခ်ထားၿပီး လွဴထားတာလဲေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါရ႕ဲ၊
မဟာေဗာဓိပင္ကို အျပင္ကေနဖူးေမွ်ာ္တာကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဖူးေမွ်ာ္လို႔ရေပမဲ့လို႔ မဟာေဗာဓိပင္ေျခေတာ္အရင္းကိုေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တက္ေရာက္ခြင့္မရပါ။ ည ၁၂-နာရီေလာက္မွ တက္ေရာက္ခြင့္ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ေရာက္ရွိခ်ိန္က ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အျပင္ကပဲ ဖူးျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အတူပါလာသူ တူေတာ္ေမာင္နဲ႔ ဒကာဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သံုးဦးကေတာ့ မဟာေဗာဓိပင္အထက္မွ ေၾကြက်လာမဲ့ ေဗာဓိေညာင္ရြက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း အရင္ေၾကြက်ေနတဲ့ ေဗာဓိေညာင္ရြက္မ်ားကို လိုက္ေကာက္ေနေလရဲ႕။ မဟာေဗာဓိပင္ဖူးျမင္တဲ့အခါ ေယာကၤ်ားျဖစ္ေစ၊မိန္းမျဖစ္ေစ အားလံုး အထက္ေအာက္အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ရပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ အခုကတည္းက အ၀တ္ျဖဴမ်ားကို ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ၀ယ္ထားလိုက္ၾကလို႔ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိပါတယ္။ အတူပါလာသူဒကာမ်ား ကလဲ မနက္ကတည္းက ေစ်းထဲသြားၿပီး အ၀တ္ျဖဴမ်ား၀ယ္ ထားၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ရွိတုန္း ေရာက္သင့္တဲ့ေနရာမ်ားကို သြားရၾကမယ္၊ ညဖက္မွ မဟာေဗာဓိကိုျပန္လာမယ္လို႔ အစီအစဥ္ဆြဲသူ ဦးဥတၱမက ေျပာလာတဲ့အတြက္ ထိုမဟာေဗာဓိအနီးပတ္၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္မွာ ထင္ရွားတဲ့ေစတီမ်ားကို ပထမသြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။
B.C.244 ခုႏွစ္မွာ အေသာကမင္းတရားရဲ႕သမီးေတာ္၊ အရွင္မဟိႏၵမေထရ္ျမတ္ရဲ႕ ညီမေတာ္စပ္သူ ဘိကၡဴနီ သဃၤမိတၱာေထရီမဟာ အိႏၵိယနိုင္ငံ-ဗုဒၶဂယာမွ လကၤာဒီပကၽြန္းသို႔ မဟာေဗာဓိပင္ပ်ဳိကုိ ပင့္ေဆာင္လာခဲ့ၿပီး အႏုရာဓၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဖက္ မဟာေမဃ မင္းဥယာဥ္ေတာ္မွာ အခမ္းအနားျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။ (ထိုအေၾကာင္းအစံုအလင္သိခ်င္ရင္ ဓမၼာစရိယဦးေဌးလိႈင္ေရးတဲ့ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္အရိယာ မ်ားစာအုပ္မွာ အလြယ္တကူ ဖတ္ရႈနုိင္ပါတယ္)
တက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ လူမ်ားမွာေတာ့ အထက္ေအာက္ လံုခ်ည္၊အကၤ်ီမ်ားကို အျဖဴေရာင္၀တ္မွ တက္ခြင့္ ေပးပါတယ္။ ထုိညကစာေရးသူတို႔အဖြဲ႕ ဇြဲေကာင္းေကာင္းန႔ဲ ည ၁၂-နာတိုင္ေအာင္ေစာင့္ကာ ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။
ထိုဇယသီရိမဟာေဗာဓိပင္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ ေထာင္ေက်ာ္က အေသာကမင္းႀကီးရဲ႕သမီးေတာ္ျဖစ္တဲ့သဃၤမိတၱာေထရီမက အိႏၵိယနုိင္ငံ မဟာေဗာဓိပင္မွ ပင့္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ လက္ရာ ေတာင္ကိုင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမဟာေဗာဓိပင္ နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေဖၚျပမဲ့ ကႏၷီၿမိဳ႕ ဘုရားရွင္ရဲ႕စြယ္ေတာ္ တို႔ကို နုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရတနာအျဖစ္ သီဟုိဠ္သားတို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ထိုနုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ရတနာမ်ားကို မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ စစ္ဖက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ားက အထူးတလည္ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီမဟာေဗာဓိပင္နဲ႔စြယ္ ေတာ္ေၾကာင့္ သူတို႔နုိင္ငံ ရပ္တည္ေနရတာ။ တကယ္လို႔ ထိုရတနာမ်ားမရွိလွ်င္ သူတို႔နုိင္ငံ အခုလိုေအးခ်မ္းသာယာတဲ့နုိင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္နုိင္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သီဟုိဠ္သားတို႔ မွတ္ထင္ထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ မဟာေဗာဓိပင္နဲ႔ စြယ္ေတာ္တို႔ကို အေစာင့္အၾကပ္မ်ားအထပ္ထပ္ခ်ထားဟန္ တူပါရဲ႕။ ဘုရားဖူးခရီးသည္မ်ားကို လဲ မဟာေဗာဓိပင္သို႔၀င္ရာ ဂိတ္ေပါက္အ၀တြင္ တာ၀န္ရွိမ်ားက ရွာေဖြစစ္ေဆးၾကပါတယ္။
ညေနဖက္အလင္းေရာင္ရွိခိုက္ အျခားေနရာမ်ားကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကရေအာင္ လို႔ စီစဥ္သူဦးဥတၱမက ေျပာလာတဲ့အတြက္ အျခား သမိုင္း၀င္ေနရာမ်ားကို သြားေရာက္ေလ့လာၾကရာ ပထမဦးဆံုး ေရာက္ရွိတာက မဟာေစတီျဖစ္ပါတယ္။
ထူပါရာမေစတီ
ထူပါရာမေစတီဟာ အႏုရာဓၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဖက္၊ မဟာေစတီရဲ႕ေျမာက္ဖက္တြင္ တည္ရွိၿပီး ထုိေစတီကို တည္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ ရွင္ကေတာ့ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိေစတီဟာ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွာ အေစာဆံုး ပထမဆံုး ေစတီျဖစ္တယ္။
သမိုင္း၀င္ ၁၆-ဌာနတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိေစတီရဲ႕အျမင့္က သံေတာင္ ၃၀ ခန္႔၊ လံုးပတ္ေတာ္က ၁၂၁-ေတာင္နဲ႔ တစ္မိုက္ ရွိပါတယ္။ ထိုေစတီရဲ႕အနီးမွာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ထင္ရွားခဲ့တဲ့ မဟာ၀ိဟာရ ေက်ာင္းတုိက္နဲ႔ကပ္လ်က္ ထူပါရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ရွိပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုထူပါရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ၁၃-ေပခန္႔ အျမင့္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တိုင္မ်ားသာ က်န္ရွိပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္တတ္တဲ့ သခၤါရသေဘာကို မီးေမာင္းထုိးျပေနသလိုပါပဲ။
ဒီေနရာမွာထူပါရာမေစတီေတာ္၊ထူပါရာမေက်ာင္းေတာ္ရာနဲ႔စပ္လို႔ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္ အက်ဥ္းခ်ဴပ္ေဖၚျပခ်င္ပါေသး တယ္။
မဟိႏၵမေထရ္ဟာ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ပထမဦးဆံုးေရာက္ၿပီး သီတင္းကၽြတ္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္ရွိရာသို႔ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသို႔ ၾကြမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းကို ေျပာေတာ္မူရာ မင္းႀကီးက “ဘုရားရွင္က ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးၿပီးမဟုတ္လားဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားရာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဓါတ္ေတာ္မ်ား ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္လဲ ဘုရားရွင္အား သက္ေတာ္ထင္ရွားဖူးျမင္ရျခင္းပဲျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထိုဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားကို ပူေဇာ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ပရိယာယ္ျဖင့္ မေထရ္က မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ မင္းႀကီးလဲ “ဒီလိုဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို႔လဲ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာၿပီး ပူေဇာ္ခ်င္ပါတယ္” ေလွ်ာက္ေတာ့ မေထရ္က တူေတာ္ သုမနသာမေဏနဲ႔တုိင္ပင္လုိက္ပါ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး” လို႔မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ မင္းႀကီးက သုမဏသာမေဏအား “အရွင္ဘုရား..ဘုရားရွင္ဓါတ္ေတာ္မ်ား ဘယ္ေနရာမွာ ရနိုင္ပါသလဲဘုရား” လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္တယ္။ သုမနသာမေဏကလဲ ဒီဓါတ္ေတာ္ေမြေတာ္ ကိစၥအတြက္ စိတ္မပူပါနဲ႔ သူေဆာင္ယူေပးမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။
သို႔နဲ႔ ဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္း ပါဋလိပုတ္ေနျပည္ေတာ္မွ အဖိုးေတာ္အေသာကမင္းႀကီးထံမွ ဘုရားရွင္ရဲ႕သရီရဓါတ္ေတာ္တစ္သပိတ္ကို ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ပင့္ေဆာင္ကာ ဟိမ၀ႏၱာတြင္ခဏထားခဲ့ၿပီး သိၾကားမင္းရွိရာ တာ၀တႎသာသို႔ ၾကြကာ စူဠာမဏိေစတီေတာ္ရွိ လကၤ်ာညပ္ရိုးဓါတ္ေတာ္ကို အလွဴခံခဲ့ပါတယ္။ ထိုညပ္ရိုးေတာ္ကို ထူပါရာမေစတီေတာ္ႀကီးတြင္ ဌာပနာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ညပ္ရိုးေတာ္ကို လာေရာက္ပူေဇာ္လိုက ပူေဇာ္နုိင္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕တြင္း စည္လွည့္ေၾကာ္ျငာခုိင္းပါတယ္။ ထိုစဥ္က ရတနာသံုးပါးေက်းဇူးဂုဏ္ကို အတုိင္းမသိၾကည္ညိဳလြန္းၾကတဲ့အတြက္ မင္းႀကီးရဲ႕ညီေတာ္ အဘယမင္းသားနဲ႔ ေနာက္ပါတစ္ေထာင္တို႔နဲ႔အတူ လူေပါင္း သံုးေသာင္း ရဟန္းျပဳၾကတယ္။ မင္းႀကီးက ရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးေနထိုင္ နုိင္ရန္အတြက္ ထူပါရာမေစတီေတာ္အနီးရွိ ထူပါရံုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ပရ၀ုဏ္နဲ႔တကြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။
ထူပါရာမေစတီေတာ္ႀကီးတြင္ ဘုရားရွင္ဓါတ္ေတာ္ တစ္သပိတ္နဲ႔ တာ၀တႎသာ စူဠာမဏိေစတီမွ ယူေဆာင္ခဲ့တဲ့ လက္်ာညွပ္ရိုးေတာ္ကို ဌာပနာထားပါတယ္။ ထို႔အျပင္ ကကုသန္ဘုရား၊ ေကာဏာဂံုဘုရား၊ကႆပဘုရား သံုးဆူတို႔ရဲ႕ ေရစစ္၊ ခါးပန္း၊ ေရသႏုပ္ေတာ္မ်ားလဲ ဌာပနာထား တယ္လို႔သိရပါတယ္။
ထူပါရံုေစတီရဲ႕အေရွ႕ဘက္ တစ္ဖာလံုတြင္ မူလစြယ္ေတာ္တိုက္ႀကီး (ကိတၱိ သီရိေမဃေကာင္းမႈ)ရွိပါတယ္။ ယေန႔တုိင္ ေက်ာက္တိုင္ ေက်ာ္ထုပ္ ေလ်ာက္မ်ား တင္လ်က္ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီကေန တစ္ဖာလံုခန္႔ဆက္သြားလ်င္ သဃၤမိတၱာေထရီမႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းတိုက္တည္ရွိပါ တယ္။ ထုိေက်ာင္းတုိက္မွ အေနာက္ေျမာက္အရပ္ အေတာင္(၈၀)ခန္႔တြင္ ေထရီမႀကီးရဲ႕ အရိုးဓါတ္ေတာ္ ေစတီတစ္ဆူ ရွိပါတယ္။
ေဇတ၀နေစတီ
ထိုမွတဆင့္ သမုိင္း၀င္ဌာနတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေဇတ၀နေစတီေတာ္ကို သြားေရာက္ေလ့လာဖူးေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ ထိုေစတီေတာ္ႀကီးရဲ႕လံုးပတ္ ေတာ္မွာ ေပ ၁၁၀၀၊ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္က ၂၃၁-ေပ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာခဲ့တယ္လို႔ ယံုၾကည္မႈရွိၾကတယ္။
ေအဒီ၂၃၇-၃၀၄မွာ ေ၀ါ႒ာဘယရဲ႕သားငယ္ မဟာေသနမင္းဟာ မိတ္ေဆြဆရာယုတ္ သံဃမိတၱာနဲ႔ ေသာဏအမတ္တို႔နဲ႔ လူေပါင္းမွားၿပီး၊ ထိုဆရာႏွစ္ဦးရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ကို အမွီျပဳၿပီး မဟာ၀ိဟာရနဲ႔ အဘယဂီရိေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကို သိမ္းယူဖ်က္ဆီးခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလဲ ဆြမ္းမေလာင္းၾကဖို႔ ျပည္သူမ်ားအား အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။(လူမိုက္ကိုေပါင္းသင္းမိတဲ့အတြက္ အမွားႀကီးမွားပံုကို သတိျပဳရမွာပါ)။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းျဖစ္ၾကတဲ့ အမတ္မ်ားနဲ႔ေတြ႕ၿပီး သာသနာေတာ္ကို ျပန္လည္ၾကည္ညိဳလာက ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ ေဇတ၀နေစတီေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတို႔ကို တဖန္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့တာျဖစ္တယ္။
အဘယဂီရိေက်ာင္းနဲ႔ေစတီေတာ္
ထိုမွတဆင့္ အဘယဂီရိေစတီေတာ္ကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၅၅-ခုႏွစ္တြင္ ၀႗ဂါမဏိမင္းလက္ထက္ အဘယဂီရိေက်ာင္းတိုက္နဲ႔ေစတီေတာ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုမင္းႀကီး စစ္ေျပးတဲ့အခါတုန္းက ထမင္းေကၽြးဖူးတဲ့ ေက်းဇူးကိုေထာက္ၿပီး အရွင္မဟာတိႆမေထရ္အား စတင္ေက်ာင္းလွဴခဲ့ပါတယ္။ ေစတီေတာ္ရဲ႕ လံုးပတ္ေတာ္မွာ ေပ ၉၀၀၊ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္က ၂၃၅-ေပ ရွိပါတယ္။ အစပထမတုန္းက မဟာ၀ိဟာရဂိုဏ္း၀င္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ ဒကာ-ဒကာမမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာေနတဲ့အတြက္ ဂုိဏ္းမွ ထုတ္ပယ္ျခင္းခံရကာ အဘယဂီရိဂိုဏ္း ဆိုၿပီး တည္ေထာင္ကာ၊ အဘယဂီရိေက်ာင္းရယ္လို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေသာအခါ မဟာယနစတဲ့အယူ၀ါဒမ်ား ရဲ႕ လြမ္းမိုးမႈကို ခံရၿပီး လံုး၀ပ်က္စီးခဲ့ပါတယ္။
အခုအခါ အေတာ္ကို ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ျပန္လည္မြမ္းမံဖို႔ကို ျပင္ဆင္ေနၾကတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။သီဟိုဠ္ရာဇ၀င္အဆိုရ ထိုေခတ္အခါက သီဟိုဠ္မွာ ေဇတ၀န၊မဟာ၀ိရ၊အဘယဂီရိ ရယ္လို႔ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး သံုးတိုက္ထင္ရွားရွိခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
