မဟိႏၵေလေတာင္၊ေစတီယေတာင္၊မိႆကေတာင္
မဟိႏၵေလ့ေတာင္ကို သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားမွာ ဖတ္ရႈခဲ့ရတဲ့အတြက္ စာေရးသူ အလြန္စိတ္၀င္စားတဲ့ေနရာလဲျဖစ္သလို အေရာက္ျခင္ဆံုးေနရာတစ္ခုလဲျဖစ္ပါ တယ္။ ထိုေတာင္ကို အရွင္ျမတ္မဟိႏၵမေထရ္ရဲ႕နာမည္ကိုအစြဲျပဳၿပီး မဟိႏၵေလေတာင္လို႔လဲေခၚသလို မိႆကေတာင္၊ ေစတီယေတာင္လို႔လဲေခၚပါေသးတယ္။ မိႆကေတာင္ဟာ ေရွးသူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းမ်ား သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ေနရာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားမွာ အထင္အရွားမွတ္တမ္းတင္ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
မနက္လင္းတဲ့အခါမွာ စာေရးသူတို႔အဖြဲ႕ဟာ အႏုရာဓၿမိဳ႕ကေန အေရွ႕ေျမာက္စူးစူးဖက္ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ရာသီဥတုလဲ သာယာမွ်တတဲ့အျပင္ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ ဘယ္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိေအးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေရွးေခတ္ သံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးေပ်ာ္ေမြ႕ေနနိုင္ေတာ္မူၾကတာပဲလုိ႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနမိသူက စာေရးသူပါ။ မၾကာမီမွာပဲ မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေျခသို႔၀င္ရာ ကတၱရာလမ္းေလးအတုိင္းကားျဖင့္ လာခဲ့ၾကရာ မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေျခသို႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
ထိုမဟိႏၵေလ့ေတာင္ဟာ အႏုရာဓၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္ ရွစ္မိုင္ခန္႔တြင္ တည္ရွိပါတယ္။ မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေျခ၀န္းက်င္မွာ ေက်ာက္ျပား၊ေက်ာက္ခ်ပ္၊ ေက်ာက္တုိင္၊ ေက်ာက္ခြက္ႀကီးမ်ား၊ ေက်ာက္ေရစေယာက္ အက်ဳိးအပဲ့မ်ား ဟိုနားဒီနား ျပန္႔က်ဲေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။
သမုိင္းစာေပမ်ားကို ဖတ္ထားရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကာလ အတိတ္ဆီက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္လာသလို ခံစားမိပါတယ္။ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အက်ဳိးအပဲ့အေထာက္အထားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သဘာ၀တရားကိုမလြန္ဆန္နိုင္တဲ့ အျဖစ္ကို သတိထားမိလို႔ သံေ၀ဂရမိသလို မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့သလိုမ်ဳိးလဲ စိတ္ထဲ ခံစားမိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေျခရွိ ေက်ာင္းေတာ္ရာေဟာင္းကုိ ပထမ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ရာေဟာင္းကား ေက်ာက္သားမ်ားျဖင့္သာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ျဖစ္တယ္။ ထိုေက်ာင္းအနီးမွာ(DANA SALAWA) အလွဴလုပ္ၾကတဲ့ဇရပ္ လို႔ ဆိုင္းဘုတ္မွာေရးထားတာကိုေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရာရဲ႕အေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ အလ်ား (၃၅)ေပရွည္တဲ့ ေက်ာက္ခြက္ႀကီးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ယခုတုိင္ မပ်က္မစီးပဲ တည္ရွိေနပါတယ္။ ေက်ာက္ခြက္ႀကီးမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံျပန္ရာတြင္ ဆြမ္း၊ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို စုေပါင္းထည့္ၾကတဲ့ ေက်ာက္ခြက္ႀကီးျဖစ္တယ္။ ထိုစဥ္က မဟိႏၵေလ့ေတာင္နဲ႕၀န္းက်င္တြင္ တရားအားထုတ္ကာ သီတင္းသံုးေနထုိင္ေတာ္မူၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားအေရအတြက္မွာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဆြမ္း-ဆြမ္းဟင္းမ်ား ေပါင္းထည့္တဲ့ ေက်ာက္ခြက္ ႀကီးပမာဏနဲ႔ဆိုရင္ ျဖစ္နိုင္ေျခရွိတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ဒီယေန႔ေခတ္ျမန္မာနုိင္ငံမွာ သံဃာေတာ္အပါးေရႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကို တစ္ေနရာတည္းမွာ ဖူးျမင္ရဖို႔ရာ မလြယ္ကူေပမဲ့ ထိုေခတ္အခါက သံဃာေတာ္အပါးႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကို ဒီမဟိႏၵေလ့ေတာင္မွာ ဖူးေမွ်ာ္ၾကရတာ ဟာ သီဟုိဠ္နိုင္ငံသားမ်ားအဖို႔ ကံအေကာင္းဆံုး လို႔ ဆိုရမယ္။
ၿပီးေတေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ရာေဟာင္းမွာ ဆြမ္းေပါင္းထည့္တဲ့ေက်ာက္ခြက္ႀကီးရဲ႕ နံေဘးမွာ ေက်ာက္ခြက္ငယ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ သစ္သီးမ်ဳိးစံုအရည္မ်ား ေပါင္းထည့္ကာ ေဖ်ာ္ရည္ျပဳလုပ္တ့ဲ ေက်ာက္ခြက္ျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး တဲ့အခါ အခ်ဳိေဖ်ာ္ရည္မ်ားသံုးေဆာင္နုိင္ဖို႔အတြက္ ျပဳလုပ္ထားဟန္တူပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ရာရဲ႕ နံေဘးေတြမွာေတာ့ ေက်ာက္တုိင္မ်ား ဟိုတစ္ခု ဒီခု ရွိေနပါေသးတယ္။ ညာဖက္နံေဘးမွာေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ား ေရသုံးေဆာင္နုိင္ဖို႔အတြက္ ေက်ာက္ေရစေယာက္ႀကီးတစ္ခုကိုလဲ ေတြ႕ခဲ့ရပါ တယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရာရဲ႕ ဘယ္ဘက္အနားမွာေတာ့ ေက်ာက္ျပားႀကီးႏွစ္ခ်ပ္ကို ေခ်ာမြတ္ေနေအာင္ျပဳလုပ္ထားၿပီး ထိုေက်ာက္ခ်ပ္ႀကီးမွာ သီဟိုဠ္ဘာသာနဲ႔ စာမ်ားေရးသားထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂိုက္အျဖစ္လိုက္ပါလာသူ သီရိလကၤာနိုင္ငံသားအား ေမးၾကည့္ရာ ဒီအထဲကစာေတြ က ရဟန္းေတာ္မ်ား လိုက္နာရမဲ့၀ိနည္းစည္းကမ္းမ်ားကို ေရးသားထားတာပါ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေက်ာက္ခ်ပ္ႀကီးရဲ႕ နံေဘးမွာေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္ငယ္တစ္ခုရဲ႕အလယ္မွာ ပလႅင္တစ္ခုကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား တရားအားထုတ္ၿပီး ဆရာေရွ႕ေမွာက္မွာ တရားေဆြးေႏြးၾကတဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔လဲ သိခဲ့ရပါတယ္။
မဟိႏၵေလေတာင္ေျခမွာ သံဃာေတာ္မ်ား ေရခ်ဳိးေတာ္မူရာ ေက်ာက္ေရကန္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္ေရစေယာက္ႀကီးမ်ားကိုလဲ ယေန႔တုိင္ ထင္ရွား ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေတာင္ေျခမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာေက်ာင္းေလးမ်ားဟာ ဟိုနားတစ္ေဆာင္ ဒီနားတစ္ေဆာင္ ျပန္႔ႀကဲေနတာကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ေခတ္တစ္ခါက သံဃာေတာ္မ်ား တရားအားထုတ္ကာ ေနထိုင္သီတင္းသံုးခဲ့သျဖင့္ သကၤန္းေရာင္တ၀င္း၀င္းျဖင့္ စည္ပင္ခဲ့မွာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သဘာ၀တရားကို မလြန္ဆန္နိင္သျဖင့္ ေက်ာက္ျဖင့္ျပဳလုပ္တဲ့ေက်ာင္းမ်ားပင္ ေပ်ာက္ခဲ့ရပါပေကာ။ သံေ၀ဂယူဖြယ္တရပ္လဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
မဟိႏၵေလေတာင္ရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ ဂူေပါင္း(၆၆)ဂူ ရွိတယ္လို႔ ဂိုက္အျဖစ္ပါလာသူက ေျပာျပလို႔သိရပါတယ္။ ထိုဂူမ်ားကိုလဲ ပီယာနံေဒ၀တိႆမင္းက ေဆာင္တန္းေလွခါးနဲ႔အတူ ျပဳလုပ္လွဴဒါန္းထားတယ္လို႔လဲ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကိုလံဘုိတြင္ စာသင္ေနသူ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဓမၼသာမိတို႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ေတာင္ေျခကေန ေစာင္းတန္းေလွခါးအတုိင္း ေတာင္ေပၚသုိ႔ တက္လာခဲ့ၾကပါ တယ္။ ေစာင္းတန္းေလွခါးမ်ားမွာ ေက်ာက္သားပကတိျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ေလွခါးထစ္ေပါင္း (၁၈၄၀)ရွိပါတယ္။ ေစာင္းတန္းနံေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တရုတ္စကားပန္းပင္ေတြ အစီအရီစိုက္ပ်ဳိးထားပါတယ္။ ေလွခါးထစ္မ်ားစြာနဲ႔ ေစာင္းတန္းႀကီးဟာ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္း လွဴဒါန္းထားတဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ထိုေစာင္းတန္းႀကီးကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲ လြမ္းေမာဖြယ္ ေဆြးေျမ႕ဖြယ္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ေတာ့ မသိ။
ေစာင္းတန္းေကာင္းမႈရွင္ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းဟာ သီဟိုဠ္နုိင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ အႏုရာဓ ၿမိဳ႕မွာ နန္စံေတာ္မူတဲ့ သာသနာျပဳမင္းေကာင္းမင္းျမတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထင္ရွားေအာင္ ေရးရမယ္ဆိုပါရင္…
အိႏၵိယနုိင္ငံ ပါဋလိပုတ္တြင္ တတိယသဂၤါယနာတင္အၿပီး သီဟိုႏိုင္ငံကို သာသနာျပဳေစလြတ္ခံရသူကား အေသာကမင္းရဲ႕သားေတာ္ မဟိႏၵမေထရ္ ျဖစ္တယ္။ မဟိႏၵမေထရ္ဟာ ေနာက္ပါ သုမဏသာမေဏ၊ရဟန္းေတာ္ငါးပါး၊ဘ႑ဳကဥပါသကာတို႔နဲ႔အတူ သီဟိုဠ္နိုင္ငံ၊ မဟိႏၵေလေတာင္ေပၚသို႔ သာသနာေတာ္ႏွစ္(၂၃၆)ခုနွစ္၊နယုန္လျပည့္ေန႔မွာ ေရာက္ရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ မဟိႏၵမေထရ္တို႔ သာသနာျပဳအဖြဲ႕စတင္ေျခခ်ခဲ့တဲ့ေနရာကို “ေထရမၺတၳ” ကုန္းေတာ္လို႔ အမည္တြင္ခဲ့တယ္၊ ဆိုလိုတာကေတာ့ သရက္ပင္ရွိတဲ့ သရက္ကုန္း လို႔ေျပာ တာပါ။ မဟိႏၵမေထရ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ နယုန္လျပည့္ေန႔မွာပဲ အေၾကာင္းအရာ ေလးခု အထင္အရွားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(က) ထိုေန႔မွာပဲ ေတာင္ေပၚတြင္ ေတာကစားထြက္လာတဲ့ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းနဲ႔ ဆံုမိၾကကာ မဟိႏၵမေထရ္က ထိုမင္းနဲ႔အတူပါလာသူ မင္းခ်င္းတို႔အား “စူဠဟတၳိပေဒါပမသုတၱန္” ကိုေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းနဲ႔အတူ မင္းခ်င္းေလးေသာင္းတို႔ဟာ သရဏဂံုတည္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကာပါတယ္။
(ခ) ထိုေန႔ညခ်မ္းအခ်ိန္မွာ အတူပါလာတဲ့ ဘ႑ဳကဥပါသကာကို ရဟန္းျပဳေပးျခင္းျဖင့္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းရဲ႕ပထမဦးဆံုး ရဟန္းေတာ္ျဖစ္လာ ပါတယ္။ထိုစဥ္က ဘ႑ဳကဥပါသကာဟာ အနာဂါမ္တည္ၿပီးျဖစ္တယ္ လို႔ က်မ္းလာအရသိရပါတယ္။
(ဂ) ဘ႑ဳကအားရဟန္းခံေပးၿပီးတဲ့အခါ မဟိႏၵေလေတာင္ရဲ႕၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ နတ္မ်ားအား တရားေဟာၾကားေတာ္မူမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အတူပါလာသူ တူေတာ္ေမာင္(ညီမေတာ္သဃၤမိတၱာရဲ႕သား) သုမနသာမေဏကို တရားနာလာၾကဖို႔ရန္ ဖိတ္ေခၚခိုင္းသျဖင့္ သုမနသာမေဏက “ဘယ္အထိ ၾကားေအာင္ ေၾကြးေၾကာ္ရမလဲဘုရား” လို႔ ေမးရာ၊ မေထရ္က သီဟိုဠ္ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းလံုး ေၾကြးေၾကာ္ရမယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ အတြက္ သုမနသာမေဏဟာ သီဟိုဠ္တစ္ကၽြန္းလံုးကို ၾကားနုိင္ေအာင္လို႔ စတုတၳစ်ာန္ ဣႏၶိပါဒ္၀င္စားကာ “သမႏၱာ စကၠ၀ါေဠသု” အစခ်ီတဲ့ဂါထာတို႔ျဖင့္ေတာင္ထြဋ္ေပၚကေန ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုအသံကို နန္းေတာ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းၾကားေတာ့ “ဘာအသံႀကီးပါလိမ့္ အရွင္ျမတ္မ်ား ေဘးအႏၱရာယ္ႀကံဳေနရၿပီထင္တယ္” လို႔မွတ္ထင္ၿပီး မင္းခ်င္းမ်ားအား အေထာက္ေတာ္လြတ္ ခဲ့ရေသးတယ္လို႔ဆိုတယ္။ မဟိႏၵေလ့ေတာင္နဲ႔အႏုရာဓဟာ ရွစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းတယ္။ယခုအခ်ိန္တုိင္ထိ မဟိႏၵေလ့ေတာင္ေပၚတြင္ သုမနသာမေဏ တရားနာဖိတ္ၾကားရာ “သုမနေတာင္ထြဋ္” ဆိုၿပီး အထင္အရွားရွိပါတယ္။
သီဟုိဠ္ကၽြန္းရွိနတ္ျဗဟၼာမ်ားကလဲ ၾကားရသမွ်ကို အထက္ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ အဆင့္အဆင့္ေၾကြးေၾကာ္ၾကရာ ထိုစဥ္က တရားနာလာၾကတဲ့ နတ္ျဗဟၼာမ်ားဟာ မေရမတြက္နုိင္ေအာင္ပဲ မ်ားလြန္းလွတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
(ဃ) ထိုေန႔ညခ်မ္းအခ်ိန္မွာ မဟိႏၵမေထရ္က နတ္ျဗဟၼာမ်ားအား အဂၢၤဳတၱရ၊ဒုကနိပါတ္လာ “သမစိတၱ၀ဂ္”ကိုေဟာေတာ္မူရာ တရားထူးရၾကတဲ့ နတ္ျဗဟၼာမ်ားဟာ မေရမတြက္နုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဒီတုန္းက နတ္နဂါးေတြေတာင္မွ သရဏဂံုတည္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ဘုရားရွင္လက္ထက္ အရွင္သာရိပုတၱရာလဲ ဒီသုတၱန္ကိုေဟာခဲ့လုိ႔ ဒီလိုမ်ဳိးပဲျဖစ္ခဲ့ဖူးပါ တယ္)
မဟိႏၵမေထရ္ သီဟုိဠ္သုိ႔ စတင္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပင္လွ်င္ အထက္ေဖၚျပပါအတုိင္း အခ်က္ေလးခ်က္အထင္အရွားျဖစ္ၿပီး၊ လူအမ်ား၊နတ္ျဗဟၼာမ်ား မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ တရားထူးရၾကတဲ့အျပင္ အခ်ဳိ႕မွာ သရဏဂုံတည္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မဟိႏၵမေထရ္ သာသနာျပဳေတာ္မူရာ ေတာင္ကို မဟိႏၵေလေတာင္ လို႔ အခုအခ်ိန္အထိ နာမည္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
(အက်ယ္သိခ်င္ရင္ ဓမၼာစရိယဦးေဌးလိႈင္ေရးတဲ့ သီဟိုဠ္ေခတ္စံေတာ္၀င္အရိယာမ်ား)စာအုပ္ကို ရွာေဖြဖတ္ရႈနုိင္ပါတယ္)။
စာေရးသူတို႔လဲ သုမနေတာင္ထြဋ္ကို တက္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေၾကာင့္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ထြဋ္ေပၚတြင္ ေလတိုက္လြန္းသျဖင့္ သတိထားကာ တက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေတာင္ထြဋ္ေပၚ အက်ယ္အ၀န္းမွာ လူဆယ္ငါးေယာက္ေလာက္ထုိင္ေလာက္တဲ့ေနရာအက်ယ္ရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေတာင္ထြဋ္ကေန အေရွ႕ေျမာက္ဘက္မွာ မဟိႏၵေလ့ေစတီေတာ္ႀကီးကို ထံုးသကၤန္းေဖြးေဖြးျဖင့္ ဖူးေမွ်ာ္ရပါတယ္။ ဒီမွာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သီရိလကၤာနုိင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ားဟာ ထံုးသကၤန္းကပ္ၾကတာကိုပဲ ဖူးျမင္ ၾကရပါတယ္။ျမန္မာျပည္မွာလို ေရႊသကၤန္းကပ္ေလ့မရွိၾကပါ။
မဟိႏၵေလေတာင္ေပၚမွ အေနာက္ဖက္ကို ဆင္ေျခေလွ်ာအတုိင္းဆင္းသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ မဟိႏၵမေထရ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ့တဲ့ ေက်ာက္လိႈင္ဂူကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္လိႈဏ္ဂူရဲ႕အေနအထားကား ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးေပၚတြင္ ေက်ာက္တုံႀကီး ႏွစ္တုံးက ထပ္အုပ္မုိးထားတဲ့ပုံသ႑ာန္ျဖစ္လို႔ သီတင္းသံုးရာေနရာဟာ လိႈဏ္ဂူလိုလိုျဖစ္ေနတာပါ။ ထိုေနရာကေန နံေဘးဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေတာေတာင္တို႔သဘာ၀ရႈခင္းကို တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ျမင္ရတဲ့အတြက္ စိတ္ၾကည္ႏူးၿငိမ္းခ်မ္းလွပါတယ္။ ေအာ္….ေရွးကသူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းမ်ား ေနထိုင္သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ေနရာဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကာလ အခ်ိန္ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမဲ့ ယခုတုိင္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေဖၚေဆာင္ေနဆဲပါပဲလား။
မဟိႏၵမေထရ္အရွင္သူျမတ္ ေနထိုင္သီတင္းသံုးေတာ္မူရာကေန ေတာင္ေပၚျပန္တက္လာတဲ့အခါ ေတာင္ထိပ္ေပၚ ရင္ျပင္က်ယ္ႀကီးရဲ႕ အလယ္ဗဟိုမွာ ေစတီေလးတစ္ဆူ ကိုဖူးျမင္ရပါတယ္။ မဟိႏၵမေထရ္ရဲ႕ ဓါတ္ေတာ္မ်ားကို ဌာပနာထားေတာ္မူရာ “အမၺတၳလေစတီ” လို႔ေခၚပါတယ္။ေဒ၀ါနံပီယတိႆမင္းႀကီးက အရွင္ျမတ္ရဲ႕ဓါတ္ေတာ္မ်ားအနက္ တစ္၀က္တိတိကို ဒီ အမၺတၳလေစတီ မွာ ဌာပနာထားခဲ့ၿပီး၊ က်န္တဲ့ဓါတ္ေတာ္ တစ္၀က္ကုိေတာ့ အႏုရာဓေနျပည္ေတာ္မွ ေစတီပုထိုးမ်ားမွာ ဌာပနာထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ထို အမၺတၳလ ေစတီရဲ႕မနီးမေ၀း ေတာင္ထိပ္မွာေတာ့ ဥာဏ္ေတာ္ ျမင့္မားလွတဲ့ အမၺတၳလပံုတူေစတီႀကီး တစ္ဆူကိုလဲ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးျမင္ၾကရပါတယ္။
(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
0 comments:
Post a Comment